Katia Sofia Hakim

Yirmi Dokuz

Gece bir banliyö treni gibi ağır. Son kışı yirmili yaşlarımın. Kalçalarım, iki nokta, açar tırnak işaretlerini: sıskayım on yedi yaşımdaki gibi. Annemin adımlarını taşıyor kar. Zaman gıcırdıyor bir kemanda, hüzün, hüznü çalışmayan bir arabanın. 

Alt ettim göz beyazlarını. Solacak mıdır yakında saçlarımın rengi? Bir banliyö treni gibi eğimli gece, yününü yarıyor mavi mantoların.  & Vingt-neuf

La nuit est lente comme un train de banlieue. Dernier hiver de ma vingtaine. Mes hanches, deux points, ouvrent les guillemets : je suis maigre comme à dix-sept ans. La neige porte les pas de ma mère. Le temps crisse dans un violon, chagrin, chagrin, d’une voiture qui ne démarre pas.

J’ai battu les blancs des yeux. Ma couleur dans les cheveux fondrait-elle bientôt ? La nuit en pente comme un train de banlieue perce la laine des vieux manteaux bleus.