Aslıhan Çiftgül

Bonjour chère Aslıhan Çiftgül, je vous remercie d’avoir accepté l’invitation du Le Dactylo Méditerranéen. Nous aimerions vous entendre de votre propre voix : pourriez-vous nous parler un peu de vous ?

Autrefois, lorsque l’on me posait cette question, je répondais de façon assez convenue : je suis née à telle date, à tel endroit, j’ai étudié dans telle école, mon véritable métier est celui-ci…

Depuis quelque temps, à l’instar d’Aziz Nesin, je me demande moi aussi : « Qui suis-je, que suis-je ? » Dans cette période où je suspends mes identités, où je choisis de me concentrer sur l’humain en soi et sur l’art de savourer l’instant présent, la réponse que je trouve en moi prend une dimension plus réflexive. J’ai décidé d’être apolitique, acritique, afanatique, voire même asymétrique, tout simplement…

Je me sens véritablement comme une citoyenne du monde ayant traversé le passage historique entre deux siècles. C’est un peu comme la sensation de passer sous un arc-en-ciel… Sur la terre où je suis née, je pourrais me définir comme une femme républicaine moderne, une mère dévouée à sa famille, une enseignante qui, pendant plus de vingt ans, a noué un lien extraordinaire avec des milliers d’étudiants à l’université, et enfin, depuis vingt-sept ans, une amatrice passionnée de peinture à l’huile. Dire de moi que je suis « peintre », ou appeler mes toiles des « œuvres », m’a pris beaucoup de temps. Ce n’est qu’il y a quelques mois, lorsque j’ai reçu ma carte d’artiste permanente du Grand Palais après le salon ArtCapital de Paris, que j’ai enfin pu me convaincre que j’étais bel et bien peintre.

L’histoire de la première rencontre des artistes avec la discipline dans laquelle ils s’expriment m’a toujours particulièrement fasciné. Comment avez-vous découvert la peinture ? Et à quel moment avez-vous commencé à créer vos œuvres ?  

Mon premier véritable essai pictural eut lieu en 1998. C’était une nuit d’hiver particulièrement sombre : en feuilletant par hasard un magazine de photographie en noir et blanc trouvé dans ma bibliothèque, je fus bouleversée par une photo de feu Sami Güner. Le portrait d’une paysanne âgée, bigleuse, « plutôt laide et presque en larmes », perdue dans ses pensées, portait sur son visage une expression si lourde qu’elle semblait contenir une vie entière digne de romans et d’élégies.

Ma main s’est doucement tendue vers le papier et le crayon. Pourrais-je transposer ce portrait en dessin au fusain ? Le bruissement nerveux du crayon, les ombres vaporeuses créées par la pression de mes doigts, les clartés qui s’esquissaient sur son visage et son foulard : la vieille femme de la photographie reprenait vie sur ma feuille. Plus encore, cette femme m’appartenait désormais.

L’aventure commencée au fusain évolua rapidement vers la peinture à l’huile. S’ensuivirent des cours dans différents ateliers. Après quelques recherches sincères sur les plans technique et matériel, et une période de « flirt » relativement courte avec divers médiums, je me suis définitivement consacrée à l’huile. Depuis ce jour, mon voyage artistique, commencé avec les portraits, se poursuit toujours dans une dominante figurative et réaliste.

Dans vos toiles, on observe généralement une approche globale qui s’inspire de la tradition tout en privilégiant une perspective contemporaine. Nous retrouvons d’ailleurs cette démarche chez de nombreux écrivains inspirés par l’Anatolie. Selon vous, quel est le facteur principal qui a orienté votre art dans cette direction ? 

J’aime que mes toiles établissent un pont entre le passé et le présent. Pour moi, une œuvre d’art doit être intemporelle. Ce sont précisément celles-là qui, depuis des siècles, sont admirées et deviennent immortelles. Les cultures, les traditions, les géographies peuvent varier, et parfois les formes d’expression diffèrent, mais les émotions qui se reflètent sur les visages, elles, ne changent jamais.

L’expression angélique d’une mère contemplant son enfant avec tendresse, ou la colère mêlée d’impuissance de Léonidas trahi : peu importe le siècle, peu importe la contrée, ces regards demeurent identiques. Ainsi, lorsque les émotions que je cherche à transmettre et que j’ai d’abord intériorisées rencontrent chez le spectateur une résonance « intemporelle » ou « universelle », alors peut-être naît ce sentiment de « cohérence » dont vous parlez.

Comment établissez-vous l’équilibre entre réalisme et abstraction dans l’art figuratif ? J’ai lu dans une de vos interviews que vous aimiez travailler principalement sur les portraits, car chaque visage porte une histoire. Préférez-vous représenter l’histoire que vous lisez dans ces visages, ou bien inventer une histoire alternative et fictive qui leur conviendrait ?En réalité, il peut y avoir les deux.

Mes œuvres, majoritairement, rappellent la période néo-classique par leur réalisme. Elles sont décrites comme sobres, nettes, « pures ». Certains critiques les rapprochent même parfois de l’école russe. Je préfère donc, plutôt que de recourir à l’abstraction linéaire ou texturale, utiliser des symboles intégrés dans mes compositions. L’exemple le plus marquant en est sans doute ma toile « All My Life », exposée à Rome dans le cadre des commémorations du centenaire de Maria Callas. Après avoir étudié sa vie en profondeur, j’ai rassemblé sur une toile de 50 × 70 cm de nombreux symboles qui, selon moi, en étaient des pierres de touche. Il en est sorti une œuvre réaliste et figurative, mais traversée de symboles abstraits, qui suscita un bel écho.

Mais, comme je l’ai dit, l’inverse peut parfois se produire. L’identité d’un personnage que je crée sur la toile se construit presque d’elle-même, et son histoire s’écrit souvent à travers le titre que je lui donne. Ce fut le cas, par exemple, de ma toile « La Gouvernante », exposée récemment à l’ArtEXPO de New York. J’avais peint une femme de mon imagination, détaillant sa tenue, ses bijoux, son sourire, son regard. À la fin de l’œuvre, je me suis dit : « C’est une gouvernante. Elle doit être une Française venue travailler dans une demeure d’Istanbul à l’époque des Tanzimat. » Ce fut l’histoire que je lui attribuai spontanément, une résonance née de mon intuition.

Parmi vos œuvres, laquelle a été la plus difficile à réaliser et, par conséquent, celle qui vous a procuré la plus grande satisfaction ?

LE HAREM ! Là encore, tout a commencé par une photo de Sami Güner. Ma toile du Harem est une œuvre incroyablement détaillée que j’ai réalisée pour le salon ArtCapital au Grand Palais de Paris. Je l’ai peinte avec une excitation intense, travaillant jusqu’à quatre ou cinq heures du matin pendant trois mois.

J’ai déjà dit que j’avais du mal à qualifier mes toiles d’« œuvres ». Mais le Harem, à mes yeux, appartient à une tout autre dimension. Ce fut l’un de mes travaux les plus exigeants et, en même temps, celui qui m’a le plus comblée par l’accueil qu’il reçut lors de ses deux expositions en France. Il est l’un des rares tableaux que j’ose nommer « œuvre ». Quatre mois après mon retour, j’appris qu’on en parlait encore à Paris : un motif de grande fierté pour moi. Pourrais-je, ou voudrais-je, peindre à nouveau ce tableau aujourd’hui ? Je n’en suis pas certaine.

Vous êtes une peintre qui a signé des succès marquants à l’échelle internationale. Votre prix en Italie, l’écho de vos tableaux exposés au Louvre à Paris, ou encore l’empreinte de vos “lignes Aslıhan Çiftgül” jusqu’à Tokyo sont particulièrement impressionnants. Pourriez-vous nous raconter votre parcours artistique à l’étranger ? Comment a-t-il commencé, qu’avez-vous découvert au cours de cette aventure, et dans quels projets futurs comptez-vous vous engager ? 

Merci infiniment. Ces quatre dernières années ont été d’une intensité incroyable, mais aussi d’un plaisir immense.

Mon aventure internationale commença à Istanbul, lors d’une exposition à l’église Saint-Antoine. Une enseignante en arts plastiques y vit mes toiles et me recommanda vivement de rencontrer à Paris Armand Berberyan. À cette époque, une de mes œuvres était déjà partie de Turquie pour être exposée dans une galerie parisienne. Je décidai donc de m’y rendre et fis ainsi la connaissance d’Armand.

Puis vinrent Varna, au Musée des Beaux-Arts Boris Georgiev, avec la galerie Pinelo, ensuite Athènes avec une exposition organisée par l’UNESCO… Puis l’Espagne, Thessalonique, deux participations au Carrousel du Louvre Art Shopping à Paris, trois au Grand Palais ArtCapital, Rome… Avec le commissariat de Cem Üstüner, fondateur de la galerie Pinelo, j’ai ouvert ma première exposition personnelle à la Tokyo Design Festa Gallery. Ce fut un immense honneur de recevoir la visite de notre ambassadeur, M. Korkut Güngen. Sur son invitation, je suis revenue au Japon six mois plus tard pour exposer au Metropolitan Art Museum de Tokyo, cette fois avec les portraits de Sabiha Gökçen et de Vecihi Hürkuş, les premiers pilotes de guerre de la République turque.

À Vienne, puis au salon Art3F de Luxembourg, mes toiles « Satire », exposées au Grand Palais, me valurent deux distinctions de l’Accademia Italia in Arte Nel Mondo à Lecce, dont le prestigieux « High Recognition Award ». Deux biennales inoubliables. À Barcelone, la Fondazione Effetto Arte m’attribua un prix, et grâce à leur invitation, j’ai pu participer le mois dernier à l’ArtExpo de New York et à la World Art Dubai.

En résumé, en quatre ans : dix-neuf expositions et foires internationales, trois prix, des dizaines d’expositions en Turquie… Chaque étape m’a laissé des souvenirs dont je pourrais parler des heures, écrire des pages. J’ai découvert des lieux magnifiques, rencontré des personnes formidables, et contemplé des œuvres admirables.

À Athènes, j’ai rencontré l’écrivaine et poétesse israélienne Shoshana Vegh et mon ami artiste français Christophe Baudin. Ensemble, nous avons publié un ouvrage en quatre langues, composé des poèmes écrits par Shoshana inspirés de mes toiles.

Permettez-moi de dire avec fierté qu’en dépit du fait que je ne parle pas français, j’ai été acceptée cette année comme membre de l’association Amitiés Internationales André Malraux (AIAM), fondée en hommage à l’ancien ministre de la Culture, immense figure des arts. À ma connaissance, je suis l’une des trois membres turcs, et la seule femme.

En 2026, je participerai aux événements organisés pour le cinquantième anniversaire de sa disparition. Et, bien sûr, tant que ma santé et ma force me le permettront, je continuerai à représenter mon pays du mieux possible, en Turquie comme à l’international.

Merci pour vos réponses. Pour terminer, que souhaiteriez-vous dire aux lecteurs du Le Dactylo Méditerranéen ? C’est à moi de vous remercier de m’avoir donné la parole. Je souhaite transmettre toute mon affection et mon respect aux lecteurs du Dactylo Méditerranéen, ainsi qu’à vous-même. 

Une phrase tirée du Petit Prince m’a profondément marquée : « J’ai tant de lieux à visiter, tant de personnes à rencontrer. » N’oublions jamais que l’art unit, soigne et embellit toujours. Quelle qu’en soit la forme, il est la plus puissante et la plus universelle des langues.

Je vous en prie, poursuivez vos rêves, ne cédez ni à la lassitude ni au découragement.

Puisse le destin nous permettre de croiser un jour nos chemins quelque part… Restez en compagnie de l’art, restez dans la sérénité. * Merhaba Aslıhan Hanım, Akdeniz Daktilosu'nun davetini kabul ettiğiniz için teşekkür ederim. Sizi sizden dinlemek isteriz, bize kendinizden biraz bahseder misiniz? Daha önceleri bu soru sorulduğunda şu tarihte, burada doğdum, şu okulda okudum, asıl mesleğim bu gibi oldukça alışılagelmiş yanıtlar veriyordum. 

Son zamanlarda, ben kimim, neyim diye ben de Aziz Nesin gibi

soruyorum kendime ve kimlikleri askıya aldığım, salt insana ve ânı güzel yaşamaya odaklandığım son dönemde, aldığım yanıt daha düşünsel boyutta şekilleniyor içimde. Apolitik, akritik, afanatik, hatta asimetrik olmaya karar verdim sadece…  

İki yüzyıl arasındaki tarihi geçide şahitlik etmiş bir dünya vatandaşı gibi hissediyorum doğrusu kendimi. Gökkuşağının altından geçmek gibi bir duygu bu adeta… Doğduğum topraklarda çağdaş bir Cumhuriyet kadını; ailesine düşkün bir anne; 20 yılı aşkın bir süre, üniversitede binlerce öğrencimle inanılmaz gönül bağı kurmuş bir öğretmen; 27 yıldır da yağlı boya resimle ilgilenen, amatör bir sanatsever olarak tanımlayabilirim kendimi.  ‘Ressam’ diyebilmem kendime, yahut resimlerime ‘eser’, çok zaman aldı zaten. Hatta bundan yalnızca bir kaç ay önce Paris ArtCapital fuarı sonrasında, Grand Palais’nin kadrolu sanatçısı kimliğimi elime aldığımda ancak ben de ikna oldum ressam olduğuma.

Sanatçıların, ürün verdikleri sanat dalıyla ilk tanışma öyküleri her zaman ilgimi çekmiştir. Siz resim sanatıyla nasıl tanıştınız? Ne zaman eser vermeye başladınız?  İlk ciddi anlamda resim denemem 98 yılında oldu. Oldukça kasvetli bir kış gecesi, kitaplıkta tesadüfen elime geçen siyah beyaz bir Fotoğrafçılık dergisini karıştırırken, rahmetli Sami Güner’e ait bir kadın fotoğrafı beni benden aldı. Yaşlı, şaşı, “ hayli çirkin, ağlamaklı”, düşünceler içinde uzaklara dalmış bir köylü kadınının yüzündeki o ağır ifade, uğruna romanlar yazılacak, ağıtlar yakılacak bir hayat hikayesiydi adeta. Usulca kağıt kaleme uzandı elim. Acaba bu fotoğrafı, kara kalem resmedebilir miydim? Kalemin telaşlı hışırtıları, parmak darbelerimle verdiğim dumansı gölgeler, yüzünde ve örtüsünde belirginleşen aydınlıklarla, fotoğraftaki yaşlı kadın, önümdeki kağıtta yeniden canlandı sanki. Dahası, bu kadın bana aitti.

Kara kalemle başlayan macera, çok kısa bir süre sonra yağlı boyaya evrildi. Farklı atölyelerde dersler geldi ardından. Farklı malzemelerle teknik boyutunda samimi arayışlar derken çok da uzun sürmeyen bir flörtleşme döneminden sonra, yağlı boyada karar kıldım. O gün bugündür, portrelerle başlayan sanat yolculuğum, yine ağırlıklı olarak portreler, figüratif ve realist çalışmalarla devam ediyor.

Genelde tablolarınızda gelenekten esin alan ama çağdaş bir yaklaşımı önceleyen bütüncül bir bakış açınız var. Bunu Anadolu’dan esinlenen birçok edebiyatçıda da gözlemliyoruz. Sanatınızı bu şekilde oluşturmanızda temel etkenin ne olduğunu düşünüyorsunuz? Ortaya çıkardığım tabloların, geçmişle şu an arasında bir köprü oluşturmasını seviyorum. Bana göre bir sanat eseri, zamansız olmalı zaten. Öyle olan eserler yüzyıllardır beğeniliyor ve ölümsüzleşiyor. Farklı kültürler, gelenekler ve coğrafyalarda, zaman zaman ifade şekilleri farklılaşsa da, yüzlerden yansıyan duygular hiç değişmiyor aslında. Bebeğine şefkatle bakan bir annenin meleksi ifadesi de, ihanete uğrayan Leonidas’ın öfke ve çaresizliği de, hangi yüzyıla ya da hangi coğrafyaya giderseniz gidin fark etmiyor, hala aynı ifade. Dolayısıyla, kendi içimde özümseyip, izleyiciye aktarmayı dilediğim duygular ‘zamansız’ ya da ‘tüm zamanlı’ bir doyumda buluşuyorsa, sorunuzda arz ettiğiniz ‘bütünlük’ hissiyatı gelişiyor belki de algılarda.

Figüratif sanatta gerçekçilik ile soyutlama arasındaki dengeyi nasıl kuruyorsunuz? Bir söyleşinizde her yüzün bir öyküsü olduğu için portre ağırlıklı çalışmayı sevdiğinizi okumuştum. Yüzlerde okuduğunuz öyküyü mü, yoksa o yüzlere yakışacak alternatif kurgusal bir öyküyü mü resmetmeyi tercih ediyorsunuz?  Her ikisi de olabiliyor aslında.

Şöyle ki; benim çalışmalarım ağırlıklı olarak neo-klasik dönemi çağrıştıran gerçekçi resimler. Yalın, net, ‘temiz’ olarak betimleniyorlar. Bazılarını Rus ekolüne yakın gören otoriteler de oluyor zaman zaman. Bu yüzden çizgisel ya da dokusal anlamda soyutlamadansa, kompozisyonda yerleştirdiğim sembollerle bunu yapmayı tercih ediyorum. Bunun da en belirgin örneği Maria Callas‘ın 100. Ölüm Yılı Anma etkinlikleri kapsamında, Roma’da sergilenen “All My Life” adlı tablom bence. Hayatını kapsamlı bir şekilde inceledikten sonra, bana göre mihenk taşı olan pekçok sembolü 50 × 70 santim boyutunda bir tuvalete yerleştirmiştim o çalışmamda. Oldukça ses getiren, etkileyici, bahsettiğiniz gibi gerçekçi ve figüratif bir çalışmaya soyutlanmış sembollerle, keyifli bir yapıt çıktı ortaya.

Ancak, belirttiğim gibi tam tersi de olabiliyor bazen. Hayalimde tasarladığım ve tuvale aktardığım karaktere yakışan bir kimlik de oluşabiliyor hakikaten kendiliğinden. Onun öyküsü de genelde verdiğim isimle yazılıveriyor. En son New York ArtEXPO fuarında sergilediğim “Mürebbiye” adlı tablom aynen böyle oldu mesela. Hayalimde kıyafetinden takısına, yüzündeki gülümsemeden gözlerindeki ifadeye kadar betimleyerek resmettiğim bir kadın  figürü vardı. Resmin sonlanmasına doğru, ‘Mürebbiye’ dedim, Tanzimat yılları, İstanbul’da bir yalıda çalışmaya gelmiş Fransız bir öğretmen olmalı’. İçimden geçen, hissettiğim, dediğiniz gibi yakıştırdığım öykü buydu ona. 

Şimdiye kadar sizi en çok zorlayan ve buna bağlı olarak en çok tatmin eden yapıtınız hangisiydi? HAREM! Tesadüfen yine, ilk kez Sami Güner’in bir fotoğrafından çalışmıştım Harem tablomu. Paris Grand Palais ArtCapital Fuarında sergilenmek üzere, çok heyecanla ve üç ay boyunca, sabah dörtlere, beşlere kadar çalışarak tamamladığım, inanılmaz detaylı bir eserdir o. Çalıştığım tabloları ‘eser’ olarak tanımlamaya dilimin varmadığını söylemiştim ya, Harem benim nazarımda gerçekten çok başka o anlamda. Hakikaten beni en çok zorlayan, aynı zamanda da, Fransa’da sergilendiği iki seferde de gördüğü ilgi sebebiyle en çok tatmin eden çalışmam olarak, içimde ‘eser’ tanımlamasını hak etmiş bir yeri var. Döndükten dört ay sonra, Paris’te hala konuşulduğu söylenen, beni gururlandıran bu resmi şimdi yapabilir miyim ya da yapmak ister miyim emin değilim. 

Yapıtlarıyla uluslararası çapta dikkat çekici başarılara imza atan bir ressamsınız. Özellikle İtalya’da aldığınız ödül, Paris’te Louvre’da tablolarınızın bıraktığı yankı, Tokyo’ya kadar uzanan “Aslıhan Çiftgül çizgileri” son derece etkileyici. Bize eserlerinizle yurt dışındaki serüveninizi anlatır mısınız? Nasıl başladı, bu süreçte neler keşfettiniz ve gelecekte ne gibi projelerin içinde yer alacaksınız? Çok teşekkür ederim. Son dört yılda inanılmaz tempolu, bir o kadar da keyifli bir süreçten geçiyorum.

Benim yurt dışı serüvenim, İstanbul’da Saint Antoine Kilisesi’nde katıldığım bir sergide başladı. Sergide yer alan bir resim öğretmeni benim mutlaka Paris’te Armand Berberyan ile görüşmem gerektiğini söyledi. O dönemde, İstanbul’dan başka bir galeri ile bir başka tablom yine Paris’te sergilenmek üzere Fransa’ya gitmiş ve vitrine konmuştu. Ben de yerinde görmek için Paris’e gittim, bu vesileyle Armand’la tanıştım.

Daha Sonra İstanbul’dan Pinelo Sanat Galerisi ile Varna Boris Georgiev Sanat Müzesi’nde, ardından Atina’da UNESCO’nun düzenlediği bir sergide yer aldım. 

İspanya, Selanik, iki kez Paris Carrousel du Louve Art Shopping sergisi, üç kez Grand Palais Art Capital, Roma derken yine Pinelo Sanat Galerisi kurucusu Cem Üstüner küratörlüğünde, Tokyo Design Festa Gallery’de ilk kişisel sergimi açtım. Büyükelçimiz Korkut Güngen’in de ziyaret ederek onurlandırdığı serginin ardından, büyükelçimizin daveti ile altı ay içerisinde ikinci kez, bu defa Tokyo Metropolitan Art  Museum’da eser sergilemek üzere tekrar davet edilerek Japonya’ya gittim. Bu kez, ülkemizi Cumhuriyetimizin ilk (savaş) pilotları Sabiha Gökçen ve Vecihi Hürkuş’un portreleriyle temsil ettim.

Viyana, Luxemburg Art3F Fuarı derken Grand Palais’de sergilediğim Satir tablolarım sayesinde, İtalya Lecce’de Accademia Italia in Arte Nel Mondo’dan , ikincisi High Recognition Award (Yüksek Tanınırlık Ödülü) olmak üzere, farklı zamanlarda iki sanat ödülüne layık görüldüm. Müthiş, hayatım boyunca unutamayacağım,  ikisi de birbirinden muhteşem Biennalelerdi diyebilirim. Barcelona’da yine İtalya menşeili bir oluşum olan Fondazione Effetto Arte’den bir ödül verildi ki, daha sonra aynı oluşumun davetiyle, geçtiğimiz ay ArtExpo New York ve World Art Dubai fuarlarına katıldım. 

Yukarıda sadece ana başlıklar olarak belirttiğim, 4 yılda 19 uluslararası fuar ve sergi, 3 ödül, yurtiçi onlarca sergi ve fuara katıldığım bu süreçte yer aldığım bu yerlerde, her biri birbirinden özel, üzerine saatlerce konuşabileceğim, sayfalarca yazabileceğim çok anı biriktirdim. Muhteşem eserleri izleme şansım oldu. Harika yerler gördüm, çok güzel insanlar kattım her gittiğim şehirde, katıldığım sergi ve fuarda hayatıma. 

Atina’da tanıştığım İsrailli tanınmış şair/ yazar sevgili Shoshana Vegh ve Fransız sanatçı dostum Christophe Baudin ile 4 farklı dilde yagınlanan, benim eserlerime sevgili Shoshana ‘nın yazdığı şiirlerden oluşan bir kitabımız yayınlandı. 

Bu arada, onur duyarak ifade ediyorum ki, Fransızca bilmiyor olmama rağmen, bu yıl Fransa’nın eski Kültür Bakanı, çok değerli bir sanat insanı olan André Malraux adına kurulmuş , Amitiés Internationales André Malraux (AIAM) derneğine, bildiğim kadarıyla 3 Türk üyeden biri,  ilk ve tek kadın üye olarak kabul edildim. 

Önümüzdeki günlerde, 2026 yılı içerisinde 50. ölüm yıldönümü anma etkinlikleri sebebiyle düzenlenecek olan etkinlik ve projelerde yer alacağım.  

Bunun yanı sıra, elbette ki sağlığım el verdiği, gücüm yettiği ölçüde, uluslararası (ve yurtiçi) sergi ve fuarlarda, yine ülkemizi elimden gelen en iyi şekilde temsil etmeye çalışacağım.

Yanıtlarınız için teşekkür ederim. Akdeniz Daktilosu okuyucularına son olarak ne söylemek istersiniz? Asıl bana yer verdiğiniz için, tekrar ben çok teşekkür ederim. Akdeniz Daktilosu okuyucularına ve size en içten saygı ve sevgilerimi iletmek isterim.  

Küçük Prens kitabındaki şu alıntı beni çok etkilemişti: Gezilecek çok yerim, tanışacak çok insanım var. Unutmayalım ki sanat birleştirir, iyileştirir ve daima güzelleştirir. Hangi türü olursa olsun, dünyanın en güçlü, evrensel tek dilidir sanat.  

Lütfen, hayallerinizin peşinden gidin, üşenmeyin, vazgeçmeyin. 

Bir gün, bir yerlerde yollarımızın kesişmesi dileğiyle, sanatla kalın, esen kalın.