Cécile Oumhani

Geçmişin Sesleri yürüyoruz karanlıkta
durmaksızın darmadağın ediyor geçmişi
yıpranmış bir kitabın sayfaları gibi
koca ağaçlar fısıldıyor
bahçenin derinliklerinde
parmak uçlarıyla tüysü dokunuyoruz
kokulu kabuklara ve gür yapraklara
yitik bir alfabede heceleri
şiirlerin arayışında
sesleri yankılanırdı yetişkinlerin gecenin geçinde
bizi emin bir uykuya doğru sallarlardı ayaklarında
anlamazdık her zaman
boş bir verandadan
esintinin taşıdığı sözcükler
nasıl unutulur
bugünümüz uzaklaşırken
tutulacak bir söz
ve çözülecek bir bilmece
&
Des voix du passé
nous marchons dans l’obscurité
sans relâche elle défait le passé
comme avec les pages d’un livre usé
de grands arbres chuchotent
au fond du jardin
nous effleurons du bout des doigts
des écorces parfumées et d’épais feuillages
en quête de poèmes
épelés dans un alphabet perdu
des voix d’adultes résonnaient tard dans la nuit
nous berçaient vers un sommeil confiant
nous ne comprenions pas toujours
les mots portés par la brise
depuis une véranda vide
comment les oublier
alors que le présent s’éloigne
une promesse à tenir
et une énigme à résoudre