François Coudray

eğrelti otlarında rüzgar, çılgın sokaklarında kentin

yürünür sanki daha alçak bir göğün altında çarpık ışığındaymış gibi köknar örtüsünün betonun üstündeymiş gibi iğne yapraklardan bir halının, humusun, yosunların, yakı ve yüksük otlarının ve birkaç kayanın

kulelerin arasında yol alınıyor çocuk bu ezgide geziniyor  bazen de kayıp çocuk

yürünür kaçışsız, çılgın uğultusunda yatay kentin denenir sözcükler yırtmak var olmayan duvarların taşlarına karşı yumruğu

otların kesiğine açık avcu

yeniden bulmak tadını toprağın dilin, tırnakların altında sözcüklerin kanımın

geçit vermemek ayrılığa & le vent dans les fougères dans les rues de la ville folle

on marche comme sous un ciel plus bas dans la lumière torve du couvert des sapins

sur le beton tapis d’épines, humus, mousses, épilobes et digitales et quelques roches on chemine entre les tours l’enfant erre en ce chant parfois l’enfant perdu on marche dans le murmure fou de la ville, horizontale sans fuite

on essaye des mots déchirerle poing contre les pierres de murs qui n’existent pas

la paume ouverte à la coupure des herbes

retrouver le goût de la terre sous la langue les ongles des mots mon sang

ne pas se laisser séparer