Maud Thiria Vinçon

insan etleri

kesilmiş dallar ten kabarcıkları

katlanmış ve açılmış

zamanın erozyonunda

faydaki karın

kaburgaların artık aynı değil

budanmış çıplak derisi yüzülmüş

denizin  sireni

çılgınlığın çığlıklarına 

çağırdığı o yerde

&

chairs

boutures boursouflures

plis et déplis

le ventre en faille

dans l’érosion du temps

tes côtes ne seront plus les mêmes

amputées nues écorchées

là où la mer appelle

sirène

aux cris de ta folie