Déborah Heissler

UZAK

Uzakta                 orada, keskin dönüşü belleğin. Bir
                             adadır sevdam.

                             Durağandır imge. Taşların üzerinde
                             sabahın güneşi. Kuru yaprakların
                             hafif yığını. Dumanlar geçiyor hızlıca
                             bahçeden. Bir beyazın havası ki zaten
                             inanmış göz kamaştırıcı olduğuna, ürkek yabani
                             siyahı bulutlarından biri manzaraya yelken
                             açarken

Sonra                  zamanın aşındırdığı ahşapla yapraklarda
                            yağmurun o kısa geçişleri, gürültüleri

                            buruşturulan gazetelerin. Kurumuş büyük
                            lohusaotu yapraklarını eşiğe süren rüzgar.

&

LOIN

Loin                                          là-bas,    brusque   retour   de
                                                  mémoire.   Mon   amour    est
                                                  une   île.

                                                  L’image   est   fixe.   Le   soleil
                                                  du matin sur les pierres.  Des
                                                  monceaux  légers  de  feuilles
                                                  sèches.  Des  fumées  qui pas-
                                                  sent rapidement dans  le  jar-
                                                  din.    L’air   d’un   blanc   déjà
                                                  cru  qui  devient  éblouissant
                                                  quand    déferle    un    de   ces
                                                  nuages   farouchement  noirs
                                                  sur  le  paysage.

 Puis                                         ces   brefs  passages  de  pluie
                                                  sur  les  feuilles  avec  le  bois
                                                  usé  par  le  temps,  les  bruits
                                                  de   journaux   qu'on   froisse.
                                                  Le   vent   qui   traîne  sur    le
                                                  perron   de   grosses    feuilles
                                                  d'aristoloche desséchées.