Hilmi Haşal

L’HÉLICE DE LETTRE

La phrase timide du temps a débordé de son puits profond
maintenant je suis seul avec mon désarroi, la secousse continue
ce qui se montre n’est pas le monde lui-même, mais le miroir de l’esprit

Des hauts sont le nuage miné, la crevasse endormie est la macule violette
des bas sont la blessure de patrie, l’essence que des taupes creusent
ont avalé des contradictions rouillées par peur du compte à rebours

je suis en train de supporter la caverne mystérieuse d’une montagne châtaine
la phrase âpre du rêve a débordé de son souffle sans ciel
l’hélice acerbe de lettre a taillé les jours, la palpitation continue

&

HARF PERVANESİ

Tutuk tümcesi zamanın, taştı dipsiz kuyusundan
şimdi şaşkınlığımla başbaşayım, sarsıntı sürüyor
dünyanın kendisi değil bu görünen; aynası aklın

yüksekler mayınlı bulut, uyuyan çatlak mor leke
alçaklar yurt yarası, köstebeklerin oyduğu gerçek
yutmuş paslı çelişkileri; geri sayım korkusundan

katlanmaktayım giz mağarasına kumral bir dağın
buruk tümcesi hayalin, taştı göksüz soluğundan
kırptı günleri acı harf pervanesi; çarpıntı sürüyor.