Frédérique Cosnier

Hapsediyordu her bir çimen filizi zar zor sönmüş soluğunu ölülerimizin ve biz daha önce sürebiliyorduk yolu üzerinde ölülerimizin ve bize hiç dayatmayacakları sınırların üzerinde Bizim bedenlerimiz değildi bedenlerimiz ikrarıydı sabırsızlığın

&

Chaque brin d’herbe emprisonnait le souffle

à peine éteint de nos morts

et nous pouvions déjà

tracer sur eux la route et l’au-delà des limites

qu’ils ne nous imposeraient jamais

Nos corps n’étaient pas nos corps étaient

des aveux d’impatience