Frédérique Cosnier

Her bir çimen filizi hapsediyordu soluğunu zar zor sönmüş ölülerimizin ve biz halihazırda sürebiliyorduk onların üzerinde yolun izini ve ötesini bize hiç dayatmayacakları sınırların Bize ait değildi bedenlerimiz ikrarıydı sabırsızlığın

&

Chaque brin d’herbe emprisonnait le souffle

à peine éteint de nos morts

et nous pouvions déjà

tracer sur eux la route et l’au-delà des limites

qu’ils ne nous imposeraient jamais

Nos corps n’étaient pas nos corps étaient

des aveux d’impatience