Jean-Pierre Luminet

Düzensiz karınca yuvası dünyanın koca mesafelerde seyrekleşiyor yıldız aileleri Pivotal güneşi aydınlık ama tamamen ateşten doğmamış galaksinin ki içinde bir böcek gibi bir çiçek gibi ölür güneş sonu sevindirir Ölçü biçilmez dairelerinde yuvarlanıyor güneşler, engelsiz : belirlemek konumunu ahlaki kusursuzluğun Turmalin çekiyor tozlarını külün Yıldızların her yerde can çekiştiği uzak galaksilerin gizemli sislerinin toza kestiği tekinsiz evren Kol geziyor görünmez kararmış güneşler Genç bir nebula fışkırıyor çarpışmalarından

Bir fırtına yelidir bu güneşleri iten

&

Fourmilières désordonnées du monde les familles stellaires vont se raréfiant à de grandes distances

Soleil pivotal de la galaxie lumineux mais non entièrement igné qu’il meure comme une fleur comme un insecte et que sa fin réjouisse

Les soleils roulent sans obstacle sur leurs cercles démesurés : localiser la perfection morale

La tourmaline attire les poussières de cendre

Univers précaire où poudroient les brouillards mystérieux de lointaines galaxies où partout des astres agonisent

Rôdent les invisibles soleils noircis

De leur choc jaillit une jeune nébuleuse

C’est un vent d’orage qui pousse les soleils