Linda Maria Baros

Sokağa çıkar insanlar ince dilimler halinde

Sokağa inerim her akşam

             ve sarar sokak etrafımı 

             yara üzerindeki sargıymışçasına 

Geçerim ırmağı. Sadakatsiz köpekleri 

             yalar elimi. 

Köprülerin altından,

            akar düşmanlarımın eti 

                büyük, mavimtırak parçalar halinde. 

Böyle böyle yürürüm kente doğru 

             tembel ve zalim bir tanrı gibi 

Sokaklar sarmalar, yapışkan,

              birer birer etrafımı 

ve bu sarıp sarmalama ta kendisidir kentin 

          sabahın askeri hayvan sürüsü altında 

Hep daha ince, hep daha da bilincinde her şeyin

Böyle böyle yürürüm kente 

Yaranın etrafında dönüp 

                              onu büyüten bir parmak gibi

&

Les gens sortent dans la rue en tranches fines

Chaque soir, je descends dans la rue       et la rue s’enroule autour de moi       comme le bandage sur la plaie. Je passe le fleuve. Ses chiens infidèles       me lèchent la main. Par-dessous les ponts,       coule la chair de mes ennemis,                   en grands quartiers, bleuâtres. C’est ainsi que je marche à travers la ville,             comme un dieu paresseux et cruel. Les rues s’enroulent, poisseuses,             l’une après l’autre, autour de moi, et cet enroulement, c’est la ville même,       sous les hardes militaires du matin. Toujours plus mince, toujours plus lucide. C’est ainsi que je marche à travers la ville. Comme un doigt qui tourne dans la plaie,                             qui l’élargit.