Paolo Zanardi

Ayırdına varıyorum birkaç günden beri

tahta döşeme üzerinde kum tanesinin 

sanki bir kurt duvarı kemirirmiş gibi. 

Un ufak oluyor alçı kenarları azar azar

gizlice, gölgesinde kapı dikmelerinin.

dünyanın bu yolla mı son bulacağını 

soruyorum kendime.

Macunla silahlanıyorum, spatulayla 

tepeleme dolduruyorum çatlakları, kenarları düzeltiyorum  Boşluklarını tıkıyorum bir zamanlar resimlerin çivilerinin bıraktığı. 

Çağırıyorum salondan yardıma 

Miles ve trompetini,

Walcott’ın bir şiirin ekliyorum 

Yemek yaparken mutfakta kuşkonmazlar.

Küçük gezegen parçamı 

acizane onarıyorum. &

Depuis quelques jours je remarque une poussière de sable blanc sur le plancher comme si un ver rongeait le mur. Les bords du plâtre s’effritent peu à peu secrètement, à l’ombre des montants des portes. je me demande si c’est de cette manière que le monde lentement prend fin. je m’arme de mastic, d’une spatule, je comble les fissures, j’égalise les bords, Je bouche les trous laissés par les clous des tableaux d’autrefois.

De la salle j’appelle à l’aide Miles et sa trompette, J’ajoute un poème de Walcott tandis qu’en cuisine cuisent les asperges. Modestement, je répare mon petit morceau de la planète. Traduction : Marilyne Bertoncini