Sabine Huynh

Soluk ya da masmavi, kusmayı bırakmadan 

çocuklar ağladığını gördü ailelerinin 

boğulduklarını ya da intihar ettiklerini 

çığlık çığlığaydı korsanların tecavüz ettiği anneleri tut aklında 

gemilerinin sicil numarasını, ah gökyüzü ah yeryüzü ah gökyüzü 

konuşmuyordu neredeyse sağır beş yaşındaki Hong

Kanada'ya vardı annesi 

tam topuklu bez ayakkabıları ayaklarında

üç hafta sürmüş kar fırtınası 

Hiç kar görmemiştim daha önce 

Vietnam'da yağmur yağıyor yağmur ne mahzun 

beyaz kar konfetilerin neşesi 

gökyüzünün tükürdüğü kırıklar halinde düşlerim 

&

Pâles ou tout bleus, ne cessant de vomir

les enfants ont vu leurs parents pleurer

se noyer ou se suicider, leurs mères

violées par des pirates criaient retiens

le numéro d’immatriculation

de leur bateau, oh ciel oh terre oh ciel

Hong cinq ans presque sourd ne parlait pas

sa mère est arrivée au Canada

espadrilles à talons aux pieds en plein

snowstorm qui a duré trois semaines

Je n’avais jamais vu de neige avant

au Viêtnam il pleut la pluie est si triste

la neige blanche joie des confetti

mes rêves en miettes crachés par le ciel.