François Coudray

Bir çocukluk var mı önümüzde, hâlâ, daima?

sağaltabilir mi çocuk sevda sancısını?

bir ova çizer genişleyen ve yakalar imgesini uzaklarda bir dağın

mavi çayırda ve soğuk firari suda ayakları resmeder

düşünü kurar çocuk başıboş bir gezintinin

bazı bazı çöker sözcükler ve sarsılır dünya

ve cam kenti, demir, beton, dumanlar kenti geçip gider

ve oyar bedenini parçalanmış çocuğun

*

asfaltın üzerine yatmış uçurumun çocuğu

sonu gelmeyen ezgi

ki bu

kavuran

kırıp dökmeden çıkan ezgi değil artık

gölgesiz kuleleriyle koca kentin

çukurlarında & y a-t-il encore, toujours, une enfance au-devant de nous ?

l’enfant peut-il guérir de la douleur d’aimer ?

il dessine une plaine qui s’évase et ravit au loin l’image d’une montagne

les pieds dans l’herbe bleue et l’eau froide fuyante

l’enfant rêve une errance

parfois les mots s’effondrent et le monde vacille

et la cite de verre, de fer, de béton, de fumées traverse et troue le corps de l’enfant déchiré

*

l’enfant de la falaise couché sur le bitume

chant sans fin

et ce n’est plus le chant

brulant

sans déchirure

au creux de la grand ville folle

de ses tours sans ombre