Cécile A. Holdban

Göçmenler

Kara kasım, boz kasım

göksüz şiir kanatsız sessiz

boğuluyor sokak, sokak karanlık

rüzgar paltoların içinde döndürüyor

yağmurun zamkladığı suretleri

(sen ki bölünmez olan,

senin içinde tanıyorum tadını suyun)

denir ki neşe

berrak ışıkta

fena halde zayıf şiirler besteler

(sabahleyin boğazıma tırmanan

dudaklarımın kenarını süsleyen

elimi çiçeklendiren şarkıyı susturamam)

Derler ki sevinç bir zokadır kuşlara

hakikat buzla gölgenin arasındaki

alanlarda konuşlanır

saydamsızlığında sokağın

(bilirim seni, ve ben bir kaynağım

membaın okyanusu

bildiği gibi)

Kara kasım, boz kasım

daracık sokaklarda nemli şafakta sevincin

bakışlarının takip ettiği o uzak uçuşa doğru

parlaklığını yönelttiğini gördüm

&

Les migrateurs

Novembre noir, novembre gris

poème sans ciel sans ailes sans bruit

la rue se noie la rue est sombre

le vent tourne dans les manteaux

les visages gommés par la pluie

(en toi indivisible je reconnais

le goût de l’eau)

on dit que la joie

compose dans sa lumière franche

de trop faibles poèmes

(je ne peux taire le chant

qui le matin monte à ma gorge

ourle mes lèvres fleurit ma main)

on dit que la joie

est un leurre pour les oiseaux

que la vérité se situe

dans des zones entre gel et ombre

dans l’opacité de la rue

(je te sais, et je suis la source

comme la source

sait l’océan)

Novembre noir, novembre gris,

dans l’aube humide sur les ruelles

j’ai vu la joie ordonnant sa clarté

vers ce vol lointain que ton regard suivait.