Sara Balbi di Bernardo

zaman geçer

mutfak masasında elden ele elden ele elden ele

terk edilme hizasında yuvarlanan

portakalmışçasına

son ay mahallesi

bıçağa karşı

akıtır kanını alacakaranlığın

periferik laka üzerinde

soyuntular

çıkardı makyajını palyaçonun

uçurumu hissediyor

parmaklarım

dilsizlerin çığlığını şekerliyor güneş

çocukluk

diriltiyor beni

dil ve damak arasında

kimse beni uyandırmayana dek & le temps passe

comme une orange sur la table de la cuisine

roule de main en main en main en main en ligne

d’abandon

le dernier quartier de lune

saigne un crépuscule

contre le couteau

sur la laque périphérique

les pelures

ont démaquillé le clown

mes doigts sentent

la falaise

le soleil candit le cri des mouettes

entre langue et palais

l’enfance

me ressuscite

jusqu’à ce que personne ne me réveille