LANGUE
Planète cachée dans la coquille de la bouche qui emprunte
son goût aux flammes des mots et le sens s’accroit lorsque
la parole se nourrit de ses semblables. Tu entraînes des
écumes phosphorescentes aux rivages des souvenirs quand
tu traverses le squelette de la mémoire. Ce qui reste en
arrière est le vacarme parfois. Notre confiance en ta force
dissimulée et mystérieuse flotte avec la joie d’un bateau
sur l’eau. Nous savons, tu ne peux pas le cacher, nous le
savons, ta fenêtre est ouverte au mensonge aussi. Nous te
portons avec ton visage multiple comme un couteau qui
fait marcher les poètes sur son tranchant.
Le rêve s’élève en toi avec de petits sursauts vers les
vastes hauteurs. Là, le temps est un sablier au visage d’été
; l’instant est la cascade qui se verse dans sa gorge étroite.
Là, le sens s’arrête devant le miroir du passé, remet un peu
d’ordre à ses habits et s’en va vers son avenir en nous avec
sa dernière image.
Tous les noms te vont bien : sortie de secours que nous
cherchons chez l’homme lorsque la fumée étouffante du
mensonge se multiplie toujours davantage ; oasis dans le
désert de l’ennui ; malle aux trésors où vivent des serpents
venimeux ; gardien vigilant de la joaillerie ; agitée par le
vent, crinière du cheval mélodieux ; ciel doux qui affûte
les scies de foudres ; charrue de la lune qui sillonne les
champs de la poésie ; algues flottant sur des vagues de
paroles... Tous te vont bien.
L’homme n’a cessé de pétrir ta terre, nous n’avons pas
fini. Le séisme n’est pas terminé, les tremblements
continueront. Qui peut serrer plus fort que la colère pour
écraser entre deux pierres le coeur ne sachant à qui et à
quel rythme tenir ? Qui, à part toi ?
Traduction: Par l'auteur lui-même
&
DİL
Ağız kabuğunda saklı, sözcüklerin ateşinden tadını alan
gezegen, söz hemcinsiyle beslenirken anlam kendini
tüketerek çoğaltıyor nüfusunu sende. Belleğin iskeletinden
geçip giderken yakamozlu köpükleri sürüklüyorsun
anıların kıyısına. Bazen geride kalan kuru gürültü. Yolcu
gemisi sevinciyle dalgalanıyor gizli ve gizemli gücüne
güvencimiz. Biliyoruz, gizleyemezsin, biliyoruz, yalana da
açık penceren. Seni o çok yüzünle, şairleri keskin ağzında
yürüten bıçak olarak taşıyoruz.
Sende küçük sıçramalarla çıkıyor engin yüksekliklere düş.
Orada yazın yüzünü almış bir kum saatidir zaman; an,
onun dar boğazından akan sıcak çavlan. Orada anlam
geçmişin aynası önünde durur, üstünü başını düzeltir, son
görüntüsünü giyinip gider bizdeki geleceğine.
Adın ne konsa yakışıyor sana: yalanın boğucu dumanı
gittikçe artarken insanda aradığımız güvenlik çıkışı, sıkıntı
çölündeki vaha, içinde ağulu yılanların yaşadığı hazine
sandığı, mücevherlerin uyanık bekçisi, ezgili atın rüzgarda
savrulan yelesi, şimşek testerelerini bileyleyen yumuşak
gökyüzü, şiir tarlasını süren ay pulluğu, söz dalgalarıyla
salınan denizyosunu... Hepsi yakışıyor sana!
Toprağını yoğurmayı bitirmedi insan, bitirmedik.
Depremin bitmedi, sarsıntılar sürecek. Kime ve neye
tempo tutacağını bilmeyen yüreği iki taş arasında ezme
öfkesinden daha sıkı saracak kim var senden başka?